کد مطلب:212957
شنبه 1 فروردين 1394
آمار بازدید:271
تقیه فقهی
«فقه شیعه» در دوران 34 ساله امامت امام صادق علیه السلام به نقطه اوج بالندگی و شكوفایی خود رسید، به گونه ای كه به «فقه جعفری» معروف شد. روایات فقهی تقیه ای نیز رشد روز افزونی پیدا كرد. گستردگی تقیه و روایات تقیه ای به گونه ای بود كه بعضی از یاران در استفتای مكاتبه ای خود تصریح می كنند كه مسأله تقیه در میان نیست و خواستار بیان حكم در حالت عادی می شوند؛ [1] از جمله:
1.ابوبصیر از امام صادق علیه السلام درباره جواز سجده بر گلیم می پرسد و امام علیه السلام جواب می دهد: «اذا كان فی تقیة فلابأس به؛ اگر در حالت تقیه باشد، اشكالی ندارد.» [2] .
2.امام صادق علیه السلام درباره كیفیت برگزاری نماز خود با اهل سنت چنین می فرماید: «فاما أنا فاُصَلی معهم و اریهم انی اسجد و مااسجد؛ من با آنان نماز می خوانم و چنین وانمود می كنم كه سجده می نمایم، در حالی كه سجده نمی كنم.» [3] .
3.امام صادق علیه السلام در روایتی سوگند دروغین به جهت تقیه را مجاز شمرده و برای شكستن آن كفاره ای قائل نمی شوند: «لاحنث و لاكفارة علی من حلف تقیة یدفع بذلك ظلماً عن نفسه؛ كسی كه به جهت تقیه و برای دفع ظلم از خود، سوگند بخورد (و بعد خلاف آن عمل كند) این سوگند شكسته نمی شود و كفاره ای ندارد.» [4] .
[1] همان، ج 3، ص 251، ح 4.
[2] همان، ص 596، ح 3.
[3] همان، ج 5، ص 385، ح 8.
[4] بحارالانوار، ج 75، ص 394، ح 10.